به زبان ساده، ارز فیات ارزی قانونی است که ارزش خود را، به جای یک کالا، از دولت صادرکننده آن به دست می آورد. قدرت دولتی که ارزش ارز فیات را تعیین می کند، عامل مهمی در میزان ارزش این نوع پول است.
اکثر کشورهای جهان از سیستم ارز فیات برای خرید کالا و خدمات، سرمایه گذاری و پس انداز استفاده می کنند. ارز فیات در تعیین ارزش پول قانونی جایگزین استاندارد طلا (سیستم پولی که در آن، واحد محاسبه اقتصادی استاندارد وزن ثابتی از طلا می‌باشد) و سایر سیستم های مبتنی بر کالا شد.
ظهور ارز فیات
ارز فیات قرن ها پیش در چین به وجود آمد. در قرن یازدهم، استان سیچوان شروع به انتشار پول کاغذی کرد. در ابتدا، دارندگان این ارز قادر بودند تا آن را با ابریشم، طلا یا نقره مبادله کنند.
اما زمانی که کوبلای خان به قدرت رسید، یک سیستم ارزی فیات را در قرن سیزدهم راه‌اندازی کرد. مورخان عقیده دارند که این پول نقش مهمی در سقوط امپراتوری مغول داشته است و صرف هزینه‌های بیش از حد و تورم فوق‌العاده دلیل اصلی سقوط آن بوده است.
در قرن هفدهم، پول فیات در اروپا نیز مورد استفاده قرار گرفت و توسط اسپانیا، سوئد و هلند پذیرفته شد. این سیستم در سوئد با شکست مواجه شد و دولت در نهایت آن را با استاندارد نقره (سیستم پولی که در آن، واحد محاسبه اقتصادی استاندارد، وزن ثابتی از نقره است) جایگزین کرد.
در طول دو قرن بعدی، فرانسه جدید در کانادا، مستعمرات آمریکا، و سپس دولت فدرال ایالات متحده نیز پول فیات را با نتایج متفاوتی آزمایش کردند.
در قرن بیستم، ایالات متحده، به صورت محدودی، مجددا رویکرد استفاده از ارز مبتنی بر کالا را اتخاذ کرد. در سال 1933، دولت به روش مبادله پول کاغذی با طلا پایان داد. در سال 1972، در زمان ریاست جمهوری نیکسون، ایالات متحده استاندارد طلا را به کلی کنار گذاشت و لغو آن را در مقیاس بین المللی اعلام کرد و به سیستم ارز فیات روی آورد. این اقدام منجر به استفاده از ارز فیات در سراسر جهان شد.
